Het resultaat van deze extra regel is het volgende: This means that if official price inflation rates are low, the ECB can and actually must print money in order to support economic policies. If price inflation is low and there is unemployment, the ECB must ease its policy stand. In contrast, the Bundesbank only has to focus on price stability with its instrument (Bron: The Tragedy of the Euro). Hiermee behaalden politici hun langbevochten controle over de printpers en was de bank allesbehalve onafhankelijk. Dit werd natuurlijk niet meteen duidelijk maar over de jaren is het wel te zien. Een voorbeeld hiervan is het veranderen van de 'targetinflatie' in 2003 van 0 tot 2% naar net onder 2%.
Het beste voorbeeld dat de ECB niets meer gemeen heeft met de Bundesbank is misschien wel dat wat zich vandaag heeft afgespeeld. De ECB heeft bekend gemaakt in te grijpen op de obligatiemarkt zonder enige limiet gesteld te hebben. Bij dit besluit was Bundesbank-president Jens Weidmann als enige van de 17 andere bankpresidenten tegen. We kunnen nu wel concluderen dat de ECB definitief niet op de Bundesbank lijkt en daardoor ook niet de reputatie van die bank verdient.
NRC Handelsblad (dinsdag 11 september 2012)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten